Nazwisko Schumacher wraca na usta wszystkich – i trudno się dziwić, bo nadzieje pokładane w Micku Schumacherze, synu 7-krotnego mistrza świata F1, są ogromne. Sęk w tym, że nie do końca idą w parze z rezultatami za kierownicą.
W ubiegłym roku początki sezonu w europejskiej Formule 3 miał nie najlepsze, jednak druga połowa roku przyniosła jego dominację, a wraz z nią upragniony tytuł mistrza serii. Rok 2019 dla Micka Schumachera stał się kolejnym kamieniem milowym w karierze – dostał angaż w Formule 2, w dodatku pod skrzydła wzięła go Akademia Ferrari.
Tymczasem rozpoczął się sezon F2 i Mick wypada dość… przeciętnie. Pierwszy wyścig ukończył wprawdzie na ósmym miejscu, które dawało mu pole position do niedzielnego sprintu (dla przypomnienia: zawodnicy z punktowanych miejsc 1-8 startują w drugim wyścigu w odwrotnej kolejności), ale po części zawdzięczał to problemom Nobuharu Matsushity, który na zużytym ogumieniu próbował po prostu dojechać do mety i ostatecznie zameldował się dziewiąty. Pomyślałem wówczas: może i w tym szaleństwie jest metoda – Mick nie błyszczał, ale zapewnił sobie PP na niedzielę. Z jakimikolwiek wnioskami postanowiłem się wstrzymać.
Nadeszła niedziela, a wraz z nią sprinterski wyścig z Schumacherem juniorem (choć to niefortunne określenie, bo David Schumacher, syn Ralfa, też się ściga) na czele stawki. Zacisnąłem kciuki, zasiadłem przed ekranem i… przyszło mi oglądać, jak Mick w ciągu pierwszych kilku okrążeń traci cztery pozycje, by na mecie zameldować się zaledwie szósty. Szczerze mówiąc, już po kilkunastu minutach wyścigu zapomniałem o nim, skupiając się na fantastycznej jeździe, jaka zaserwował nam Luca Ghiotto. Jeździe, jakiej oczekiwalibyśmy od syna Michaela Schumachera, z tych Schumacherów.
Po tym weekendzie konkluzja była dla mnie oczywista, zawarłem ją zresztą w tytule wpisu: nazwisko nie jeździ. Mick Schumacher zdaje się odcinać kupony z racji nazwiska i sławy ojca, nie dzięki własnym zasługom.
I tu chciałem postawić kropkę, ale nadeszły testy młodych kierowców. Mick zasiadł za sterami SF90 na torze Sakhir, wykręcił drugi najlepszy czas dnia, a potem w okrągłych zdaniach chwalił, jak to w boksach Ferrari „czuł się niesamowicie, jak w domu”. Opowiadał o tym, że „za każdym razem, gdy wyjeżdżałem na tor, uczyłem się czegoś nowego o jedzie, o czuciu auta” i tak dalej. No i fajnie. Schumacher odczarowany.
Ale czy na pewno?
Faktem jest, że Mick Schumacher osiągnął drugi rezultat czasowy podczas wtorkowych testów. Szkoda tylko, że do jego 1.29:976 na oponach wykonanych z mieszanki C5 należałoby dodać 1,2 sekundy, żeby porównać z większością kierowców. 1.32:176 dałoby mu wówczas dopiero dziesiątą lokatę, przed Fittipaldim, Kubicą i Russellem. I nawet, jeśli przyznamy, że czasy nie mają znaczenia podczas testów, że to było pierwsze w jego karierze 56 kółek bolidem F1 (pomijając przygodę z Benettonem ojca), to nadal rezultat nie poraża.
Nie chcę być tym, który już wieszczy, że „Schumacher się skończył, zanim się zaczął”. Naprawdę nie chcę. Bez względu na nazwisko chłopak, jak każdy inny zawodnik, zasługuje na szansę. Dostał ją i wykorzystuje – w jaki sposób, czas pokaże. Może faktycznie potrzebuje kilku wyścigów F2 na „rozruch”, żeby zaskoczyć tak jak w ubiegłym roku. Może wraz z każdym kolejnym kółkiem za sterami bolidu F1 będzie nabierał coraz większej wprawy i zacznie się wybijać na tle pozostałych zawodników? Tego nie wiem.
Boję się natomiast, że poprzez nadzieje, jakie są w nim pokładane, poprzez presję, jaka na nim ciąży z racji nazwiska, chłopak wkrótce stanie się „przereklamowany”, oceniany niewłaściwą miarą (być może także w tej chwili przeze mnie) i jego kariera potoczy się nie dość, że szybko, to jeszcze w nie do końca oczekiwanym kierunku.
A Wy co sądzicie o sytuacji, w jakiej znajduje się Mick Schumacher? O jego testach w bolidach Ferrari i Alfa Romeo, o jego jeździe w F2 i o tym, czy z tego ciasta wyrośnie kierowca na miarę ojca? 😉
Przemysław Garczyński