Jak co roku w listopadzie, kolejny sezon F1 zmierza ku końcowi. Znamy już mistrza świata w klasyfikacji indywidualnej kierowców, znamy mistrzów drużynowych. Niemniej, choć główne rozstrzygnięcia już poznaliśmy, wciąż pozostaje wiele niewiadomych. Ferrari, w klasyfikacji konstruktorów, będzie starało się obronić drugą pozycję przed, coraz silniejszym w końcówce sezonu, Mercedesem, a w klasyfikacji indywidualnej, o wicemistrzostwo walkę stoczą Charles Leclerc z Ferrari i Sergio Perez z Red Bull Racing. Wracając jeszcze do tabeli producentów: McLaren zapewne będzie czyhał na potknięcia Alpine, by na ostatniej prostej wydrzeć im miejsce nr. 4.
Przy okazji Grand Prix Sao Paulo pamiętać należy też, że podobnie jak przed rokiem, ten weekend wyścigowy w Brazylii będzie urozmaicony i okraszony aż dwoma wyścigami: poza głównym – niedzielnym, także sobotnim sprintem kwalifikacyjnym.
Areną nadchodzących zmagań kierowców F1 będzie, położony w brazylijskim Sao Paulo, tor Autodromo Jose Carlos Pace.
Popularny ośrodek Interlagos (w tłumaczeniu na jęz. polski: ” pomiędzy jeziorami”) został zbudowany w latach 30-tych XX w. Formuła 1 zawitała jednak do Brazylii dopiero w 1973 roku. Wyścig o Grand Prix Brazylii, początkowo rozgrywany na przełomie stycznia i lutego – w latach 1973-80 r. – pierwszy raz odbył się właśnie w Sao Paulo. Ponad dwadzieścia lat po powstaniu tej serii, a czterdzieści po zbudowaniu toru.
W styczniu 1978, wyścig wyjątkowo odbył się na torze Jacarepaguá w „stolicy karnawału”, Rio de Janeiro.
W 1979 i 1980 roku, Grand Prix Brazylii znów odbyła się na torze Interlagos. Od 1981 roku zawody przeniesiono na stałe do Rio. Do Sao Paulo wróciły dopiero w 1990 roku i na Interlagos odbywają się do dziś. W tym roku, tor będzie gościł kierowców F1 już po raz 39.
PATRON
W 1985 tor znany dotąd jako Interlagos zyskał imię Jose Carlosa Pace, niezwykle lubianego, brazylijskiego kierowcy wyścigowego.
Pace urodził się w październiku 1944 roku w Sao Paulo, jako syn zamożnego przedsiębiorcy ubraniowego. Dostatnie życie umożliwiło mu rozwijanie pasji do wyścigów samochodowych już od najmłodszych lat. Carlos, nazywany pieszczotliwie przez przyjaciół Môco ,w dziecięcych latach ścigał się w kartingu. Gdy skończył 18 lat porzucił gokarty, na rzecz ścigania się w brazylijskich Mistrzostwach Samochodów Turystycznych, a następnie w wyścigach aut jednomiejscowych – w Formule Vee. Wyróżniały go nadzwyczajne umiejętności i naturalna szybkość.
W 1970 roku wyruszył do Europy i początkowo ścigał się w Brytyjskiej Formule 3, której nawet został mistrzem. Rok po dwa lata młodszym, późniejszym mistrzu świata F1, Emersonie Fittipaldim. W sezonie 1971 Pace ścigał się już w Formule 2. Starty w serii umożliwiła mu znajomość zawarta z Frankiem Williamsem. F2 okazała się jednak tylko przystankiem dla Carlosa. Pomimo braku sukcesów w Mistrzostwach, Pace przekonał Williamsa do dalszych inwestycji w jego talent. Stało się tak m. in. dzięki zwycięstwu w niezaliczanym do Mistrzostw wyścigu w Imoli. Sezon 1972 przejeździł więc już, ścigając się, zgłoszonym prze Franka, Marchem 711 w Formule 1.
Na sezon 1973, Pace zatrudnił John Surtees, jednak bolidy jego zespołu nie spisywały się imponująco. Niemiej, wśród szeregu rozczarowań, w sierpniu tego roku, Carlos wywalczył swoje pierwsze podium w F1 – był 3 w GP Austrii na Osterreichringu. Później stawał jeszcze na podium w USA (74), Monaco (75), Wielkiej Brytanii (75) czy Argentynie (77).
Najbardziej owocnym sezonem w F1 był jednak dla niego 1975, kiedy to jeżdżąc u boku Argentyńczyka Carlosa Reutemmana w zespole Brabham, wywalczył wicemistrzostwo świata konstruktorów. Indywidualnie Pace był 6. W tym sezonie wygrał też swoją jedyną GP w F1 – dokonał tego przed własną publicznością, 26 stycznia w Grand Prix Brazylii na torze Interlagos.
W tym samym sezonie wywalczył jedyne w swojej karierze pole position – w GP Południowej Afryki na torze Kyalami. Z resztą, ten tor mu odpowiadał – w 1977 roku, w kwalifikacjach był tam 2.
W F1 spędził w sumie sześć sezonów. W tym czasie wystartował w 71 wyścigach, 6-cio krotnie stając na podium.
Jego życie i karierę przerwały dramatyczne wydarzenia z marca 1977 roku. Po Grand Prix Południowej Afryki, w którym mimo startu z pierwszego rzędu zajął dopiero 13 miejsce, Pace udał się na wypoczynek na farmie przyjaciela. Gdy wracał do swojej rodzinnej miejscowości – do Sao Paulo – samolot którym podróżował, prywatny, lekki pasażerski „odrzutowiec” uległ wypadkowi – wszyscy na pokładzie zginęli, w tym brazylijski kierowca.
Często mówi się, że jego osiągnięcia nigdy nie zostały odpowiednio docenione, ponieważ naród był skupiony na tytułach mistrzowskich, jakie w latach 70-tych XX wieku, w F1 zdobywał inny Brazylijczyk – Emerson Fittipaldi. Niemniej, nadanie ośrodkowi wyścigowemu Interlagos imienia Carlosa Pace właśnie spełniło swój cel. Gdyby nie ono bowiem, mało kto pochyliłby się dziś nad jego sylwetką…
Lokalni zwycięzcy
Pierwsze trzy edycje wyścigu wygrywali gospodarze. Dwukrotnie Emerson Fittipaldi, raz późniejszy patron toru, Carlos Pace. W kolejnych latach, Brazylijczykom nie wiodło się już tak dobrze „u siebie”. Triumfowali „tylko” Nelson Piquet w 1983 i 1986 roku, oraz Ayrton Senna w latach 1991 i 1993. Po ponad 10 latach posuchy, ostatnim, który aż dwukrotnie dokonał tej sztuki, był, w m. in. jednym z najbardziej spektakularnych wyścigów, kończącym sezon thrillerze z 2008 roku, Felipe Massa. Zawodnik urodzony w samym Sao Paulo odniósł wtedy swój drugi triumf przed „własną” publicznością, po zwycięstwie z 2006 roku.
Cechy charakteryzujące tor
Obiekt Interlagos jest drugim po Autodromo Hermanos Rodriguez torem, jeśli chodzi o położenie nad poziomem morza. Znajduje się on na wysokości przeszło 700 m. n. p.. Obciąża to bardzo silniki i powoduje, że turbosprężarki, w które są wyposażone, nie działają tak wydajnie, a to (rozrzedzone powietrze) „redukuje” przewagę mocy. Co więcej, przez rozrzedzone powietrze, mniej wydajne są też elementy zapewniające docisk aerodynamiczny. Za to, powyższe zmienne wpływają korzystnie na zużycie opon. Ponadto tor położony jest na terenie pagórkowatym. Stanowi to kolejny fakt, powodujący dodatkowe obciążenie jednostek napędowych. Różnica poziomów między najniżej położonym miejscem, a najwyższym punktem wynosi aż 43 metry.
Specyfika toru
Pierwszy zakręt, w lewo, jest najbardziej popularnym miejscem do wyprzedzania. Zwłaszcza teraz, kiedy na prostej startowej umieszczona została strefa DRS. Zaraz po niej następuje seria zakrętów (w lewo i w prawo), tzw. „Senna-S”, które są uważane za niezwykle trudne, ponieważ każdy z nich ma różny kąt, inny promień, różną długość, różne nachylenie (do wewnątrz lub na zewnątrz) i inny kształt.
„Senna’s S” łączy się z „Curva do Sol” – okrągłym, lewym zakrętem o dużym promieniu. Z niego przechodzi się w „Reta Oposta” – długą prostą wiodącą wprost do dwóch lewych zakrętów „Descida do Lago” i „Curva do Sargento”.
Po tym następuje podjazd pod wzniesienie i prawe zakręty: o długim promieniu – „Ferradura” i ostry prawy nawrót – „Laranja” (najwolniejszy punkt toru). Następnie następuje bardziej techniczny fragment pętli. Lewy zakręt pod górę „Pinheirinho”, szczytowy, prawy „Cotovelo” i kończący drugi sektor, umiejscowiony pod koniec „zjazdu”, lewy „Mergulho”. Po nim, następuje już tylko ostry lewy zakręt „Juncao” i wspinaczka na prostą start/meta przez delikatne lewe zakręty „Subida dos Boxes” i „Arqubancadas”.
Historia
Tor Interlagos gościł w historii wiele pamiętnych wyścigów, jak choćby triumf Ayrtona Senny z 1993, gdy usterka jego samochodu, który dowiózł jednak do mety na pierwszej pozycji sprawiła, że po zawodach kierowca był całkowicie wyczerpany fizycznie, czy z nowszej historii, finały sezonów 2007, a zwłaszcza 2008 i słynny pojedynek Hamiltona z lokalnym bohaterem, Felipe Massą.
Najnowsza historia także obfitowała w ciekawe wydarzenia. W 2018 roku, po znakomitym początku, w wyścigu prowadził Holender Max Verstappen z Red Bulla. Już na 9 okrążeniu wyszedł na czoło zawodów. Przez kolejne „kółka” budował bezpieczny bufor czasowy i niezagrożony, wydawałoby się, zmierzał po zwycięstwo. Pod koniec wyścigu, mający przewagę tempa wynikającą ze świeżych opon, będący jednak poza punktami, Esteban Ocon z teamu Racing Point (obecny Aston Martin) postanowił się „oddublować”. Uderzył w bolid Holendra w drugim zakręcie, obaj wypadli na pobocze i w ten sposób Francuz podarował zwycięstwo w GP drugiemu wówczas Lewisowi Hamiltonowi. Wściekły Max niemal pobił Ocona po wyścigu…
Działo się przed rokiem
W nietypowych, rozegranych w piątek kwalifikacjach decydujących o pozycjach na starcie do sobotniego sprintu kwalifikacyjnego triumfował Holender Max Verstappen z Red Bull Racing. Jego główny rywal, ówczesny kontrkandydat do mistrzowskiego tytułu – siedmiokrotny mistrz, Brytyjczyk Lewis Hamilton z Mercedesa, po ukaraniu za nieregulaminową przepustowość lotki DRS w nowym tylnym skrzydle, sklasyfikowany został dopiero na miejscu 20.
W sobotę, na 24 okrążeniach sprintu wokół toru Interlagos, Verstappen stracił swoją P1 na rzecz Valtteriego Bottasa z Mercedesa. Podium dopełnił Carlos Sainz z Ferrari. Dzięki znakonitej, brawurowej wręcz jeździe, startujący z końca stawki Hamilton, na metę dotarł aż na piątym miejscu.
Niedzielny wyścig główny był dalszym popisem kunsztu Hamiltona. Brytyjczyk, mimo przyjęcia kolejnej kary +5 pozycji na starcie – tym razem za wymianę podzespołów jednostki napędowej w swoim bolidzie – i starcie finalnie z P10, zdołał piąć się wzwyż stawki i ostatecznie zwyciężył w GP. Drugi był Bottas, a trzeci Verstappen.
Finalnie, „brazylijski popis” Hamiltona nie zdał się na wiele. Trzy kolejne wyścigi, jakie pozostały do rozegrania w ubiegłym sezonie zdecydowały, że ostatecznie tytuł przypadł Verstappenowi. Brytyjczyk nie pobił więc rekordu Michaela Schumachera i nie zdobył ósmego tytułu mistrzowskiego. Musiał zadowolić się drugą pozycją w klasyfikacji generalnej sezonu 2021.
Piotr Ciesielski
Źródła: własne, F1 Racing Polska, formula1.com, gpracingstats.com, f1.fandom.com, ruetir.com
