Formuła 1 żegna Sir Franka Williamsa, legendę Formuły 1 – człowieka, który w pełni poświęcił się wyścigom i stworzył Formułę 1 jaką znamy. A jego droga nie była łatwa i wymagała wielu poświęceń.
Świat F1 reaguje
Swoje kondolencje w mediach społecznościowych składają kierowcy, zespoły, dziennikarze i wszyscy związani z Formułą 1. Oto przykłady pięknych wiadomości, dziękujących Sir Frankowi Williamsowi za napisaną w Formule 1 historię.
Sir Frank Williams
A man who succeeded against the odds to become a true Formula 1 legend
Rest in peace, Sir Frank pic.twitter.com/WLFCDl6uyV
— Formula 1 (@F1) November 28, 2021
Rest in Peace, Sir Frank Williams!
His legacy will be forever part of F1 and I will never forget the moment in 2009 when this Man opened the door to F1 for me. pic.twitter.com/xmhWDXR6A8— Nico Hülkenberg (@HulkHulkenberg) November 28, 2021
Very sad to hear that Sir Frank Williams has passed away. He was a Racer in every dimension. pic.twitter.com/daPDIzb6sF
— Peter Windsor (@PeterDWindsor) November 28, 2021
One of the symbols of @F1 leaves us. His history and his legacy will be unforgettable.#FrankWilliams 🙏 pic.twitter.com/OItKYQ1QYV
— Antonio Giovinazzi (@Anto_Giovinazzi) November 28, 2021
Today we mourn a legend of our sport, a name synonymous with racing. Our thoughts are with Sir Frank's family and our friends at Williams. 💙 pic.twitter.com/QZfD8ptTkr
— Alfa Romeo Racing ORLEN (@alfaromeoracing) November 28, 2021
We have lost a true hero of our sport and an inspiration for so many beyond it. Sir Frank not only created a special F1 legacy but showed the power of human determination to overcome huge adversity. Thoughts with his family and the Williams team. pic.twitter.com/oVD73NkSKu
— Zak Brown (@ZBrownCEO) November 28, 2021
"Very sad to hear the news about Sir Frank Williams. A true gentleman and real racer. Our thoughts are with the Williams family at this sad time and on behalf of Red Bull Racing thank you for everything you gave to F1. RIP" – Christian Horner pic.twitter.com/j6SF8ghVKy
— Red Bull Racing Honda (@redbullracing) November 28, 2021
A statement from Honda F1 pic.twitter.com/kyYXsCgdMj
— Honda Racing F1 (@HondaRacingF1) November 28, 2021
Thank you, Sir Frank 💙 pic.twitter.com/xLGI2M9DfK
— Mercedes-AMG PETRONAS F1 Team (@MercedesAMGF1) November 28, 2021
Today, we say goodbye to the man who defined our team. Sir Frank was such a genuinely wonderful human being and I’ll always remember the laughs we shared. He was more than a boss, he was a mentor and a friend to everybody who joined the Williams Racing family and so many others. pic.twitter.com/bWpFivpkmi
— George Russell (@GeorgeRussell63) November 28, 2021
We pay tribute to a great man who played a major role in the history of Formula 1.
Sir Frank was passionate about motorsport, a fierce and brave rival who led the team, that still bears his name, to so much success. @WilliamsRacing pic.twitter.com/rtbx8Sl7aP— Scuderia Ferrari (@ScuderiaFerrari) November 28, 2021
— Valtteri Bottas (@ValtteriBottas) November 28, 2021
We’re saddened to learn the passing of Sir Frank Williams, a true pioneer of our sport.
We’d like to pass on our condolences to his family, friends and the Williams Racing Team. pic.twitter.com/uo7fMA4Kxq
— Haas F1 Team (@HaasF1Team) November 28, 2021
It's a sad day for our sport, Frank Williams will always be remembered as one of the heroes and #F1 icons.
My thoughts and prayers are with his family, especially his daughter, Claire Williams. #RIP🙏 pic.twitter.com/vSs7MUIUFO— Sergio Pérez (@SChecoPerez) November 28, 2021
Historia zespołu
Francis Owen Garbett Williams urodził się w 1942 roku. Nie pochodził z zamożnej rodziny, a jego rodzice rozwiedli się i był wychowywany tylko przez matkę. Po pierwszej przejażdżce Jaguarem XK150 pod koniec lat 50-tych zakochał się w motorsporcie i na studia nie poszedł. Po ukończeniu szkoły był handlowcem – najpierw artykułów spożywczych, a następnie części samochodowych i samochodów. Wszystkie oszczędności przeznaczał na motorsport. Jako kierowca doszedł do Formuły 3, ale zdał sobie sprawę, że na więcej nie ma szans – brakowało szybkości i pieniędzy.
Był też mechanikiem w zespołach wyścigowych i właśnie ta praca pozwoliła mu dojść na szczyty F1. W 1964 roku współpracował z Piersem Courage`m w Formule 3 i to on pomógł Frankowi Williamsowi stworzyć Frank Williams Racing Cars w 1966 roku. Zespół wystawiał kierowców w Formule 2 i Formule 3, a po sukcesie Courage`a w F2 w 1968 roku, Williams kupił dla tego kierowcy podwozie samochodu Brabhama Formuły 1. W ten sposób Frank „zadebiutował” w F1 i rozpoczęła się historia Frank Williams Racing Cars.
Frank Williams Racing Cars
Zespół ten w pierwszym sezonie startów zaliczył niespodziewane sukcesy, a Courage dwukrotnie zajmował drugie miejsca – w Monako i USA. W dwóch wyścigach był piąty, w jednym 10. a pięciu nie ukończył. Na sezon 1970 Williams kupił do swojej ekipy De Tomaso 505, ale samochodem tym nie udało się ukończyć żadnego wyścigu, a co gorsza, podczas Grand Prix Holandii Piers Courage spłonął w aucie, gdy doszło w nim do awarii zawieszenia. Zmarł prawdopodobnie chwilę wcześniej, gdy po uderzeniu jedno z kół uderzyło go w głowę, zrywając z niej kask.
Na sezon 1971 Williams kupił podwozie March Engineering, a w składzie jego zespołu jechał m.in. Henri Pescarolo. W kolejnych latach kierowcy zespołu nie odnoszą sukcesów, pojawiają się też problemy finansowe, na które nie zaradziło nawet podpisanie umowy z Marlboro. Frank prowadzi firmę z budki telefonicznej po tym, jak za niepłacenie rachunków zostaje mu odcięty telefon. W 1975 roku Williamsem FW04 jeździ m.in. Jacques Laffite, który odnosi jedyny sukces dla ekipy w ciągu kilku lat – 2. miejsce w Grand Prix Niemiec.
W sezonie 1976 Williams jest zmuszony wejść w partnerstwo z kanadyjskim magnatem paliwowym, Walterem Wolfem, a jednym z kierowców ekipy jest Jacky Ickx. Niestety, Williams traci własność ekipy i pełną kontrolę nad tym, co się w niej dzieje. To sprawia, że po zakończeniu sezonu odchodzi z zespołu wraz z jednym z pracowników – Patrickiem Headem. Tak zaczyna się historia Williams Grand Prix Engineering. Dawny zespół Franka, nazwany w 1979 roku Walter Wolf Racing, przetrwa tylko trzy sezony. Pierwszy z nich był bardzo udany, a Jody Scheckter sięgnął po trzy zwycięstwa i 6 podiów. W ostatnim z nich reprezentowali go James Hunt, a później Keke Rosberg. Na 15 wyścigów, uda im się ukończyć po jednym.
Williams Grand Prix Engineering
Na swój pierwszy sezon, Williams i Head zakupili podwozie March i silnik Ford – Cosworth, a używał ich Patrick Neve. W ekipie pracowało zaledwie 17 osób, a siedzibę miała w starym magazynie dywanów w Didcot. Sukcesu jednak nie było. FW06 w kolejnym roku to już własna konstrukcja Williamsa i Heada, ktorą Alan Jones był w stanie zająć 2. miejsce w Grand Prix USA. W 1979 roku ekipa wystawiała już dwa auta i miała bardzo mocny skład – do Jonesa dołączył Clay Ragazzoni i to właśnie on w 1979 roku sprawił, że Frank Williams mógł cieszyć się z pierwszego zwycięstwa w Formule 1. Po bardzo trudnym początku sezonu, w 9. Grand Prix udało się wygrać. W pozostałych 6 wyścigach tego sezonu bolid Williamsa wygrywal aż cztery razy, tyle że po wszystkie te zwycięstwa sięgał Alan Jones. W Wielkiej Brytanii, przed swoimi kibicami Williams wywalczył dublet, a we Włoszech podwójne podium.
Rok 1980 to kolejny krok milowy dla zespołu – ekipa, wciąż na silniku Ford Cosworth, sięga po mistrzostwo świata. I to podwójne. Po odniesieniu 5 zwycięstw i 5 innych wizytach na podiów, po tytuł indywidualny sięga Alan Jones. Carlos Reutemann wygrał 1 wyścig i 7 razy był na podium, zajmując 3. miejsce w klasyfikacji generalnej. Wśród konstruktorów Williams zdobył prawie dwa razy więcej punktów niż druga ekipa, Ligier-Ford.
Rok później Williams znów zostaje mistrzem – ale już tylko wśród konstruktorów. Reuteman przegrywa mistrzostwo świata o zaledwie 1 punkt z Nelsonem Piquetem po odniesieniu 2 zwycięstw i 5 innych wizytach na podium. Jones wygrywa 2 razy i jest 4 razy na podium. Decyduje się na odejście z F1.
W sezonie 1982 do ekipy przychodzi Fin Keke Rosberg, który w poprzednim sezonie nie zdobył nawet jednego punktu. 6 razy staje na podium i odnosi 1 zwycięstwo. To wystarcza by sięgnąć po tytuł mistrzowski. Rok później Rosberg również wygrywa raz, ale w generalce jest dalej. Frank Williams widzi, że potrzebne są zmiany, dlatego ostatnie wyścigi sezonu 1983 ekipa przejedzie już na silnikach Hondy.
Sezon 1984 będzie trzecim z rzędu dla Rosberga, w którym wygra jeden wyścig. Sukcesów w pierwszym roku współpracy z Hondą jednak nie będzie. Rok później skład ekipy stanowią Nigel Mansell oraz Keke Rosberg, a sponsorem tytularnym zostaje Canon. Zaczyna się długa kariera Mansella w Williamsie, przerwana na dwa lata występami w Ferrari. Obaj kierowcy wygrywają po 2 wyścigi i zajmują łącznie 4 inne miejsca na podium, a Williams zajmuje 3. miejsce w klasyfikacji generalnej.
W 1986 roku Rosberga zmienia dwukrotny mistrz świata, Nelson Piquet. Lepszy od niego jest jednak Mansell, który wygrywa pięć razy przy 4 zwycięstwach Brazylijczyka i zajmuje dwa drugie i dwa trzecie miejsca. Nie wystarcza to jednak Mansellowi do tytułu, który przegrywa z Alainem Prostem o 2 punkty. Williams świętuje za to trzeci tytuł wśród konstruktorów.
O ile 1986 rok to powrót na tron wśród ekip Formuły 1, o tyle prywatnie jest tragiczny dla Franka Williamsa. 6 marca, wracając z testów na Paul Ricard wraz z Peterem Windsorem, stracił panowanie nad samochodem i wypadł z drogi. Nie miał zapiętych pasów, a auto rolowało. Williams doznaje urazu kręgosłupa, który na resztę życia przykuje go do wózka inwalidzkiego.
W sezonie 1987 Williams sięga po swój czwarty tytuł wśród konstruktorów po tym, jak Mansell odnosi 6 zwycięstw, a Piquet trzy (zajmując przy tym 7 drugich miejsc). Szefem elektroniki w zespole zostaje Paddy Lowe, a Frank Williams otrzymuje tytuł CBE od Królowej Brytyjskiej. Tytuł Sir otrzyma 12 lat później.
W 1988 roku zaczyna się minimalnie gorszy okres w historii wyścigowej Williamsa. Wszystko za sprawą rezygnacji Hondy z dostarczania silników ekipie Franka. Był on zmuszony podpisać umowę z Judd, co skończyło się bardzo źle. Mansell ukończył tylko dwa wyścigi, doświadczając 12 awarii. W czasie jego choroby w dwóch wyscigach zastąpił go Martin Brundle. Drugi kierowca ekipy, Riccardo Patrese ukończył 6 z 14 rund.
W 1989 roku zaczyna się 9-letnia przygoda Williamsa z silnikami Renault. Sponsorem tytularnym ekipy nadal jest Canon. W tym i następnym sezonie barwy ekipy reprezentują Thierry Boutsen i Riccardo Patrese. Są oni w stanie wygrać w ciągu tych dwóch sezonów łącznie cztery razy i gościć na podium przy 12 innych okazjach. Williams zajmuje 2. i 4. miejsce w klasyfikacji konstruktorów.
W 1991 roku do zespołu wraca Mansell, zastępując Boutsena. Odnosi pięć zwycięstw i cztery razy jest drugi, ustępując w klasyfikacji generalnej tylko Ayrtonowi Sennie. W tym sezonie do działu aerodynamiki Williamsa przyjęty został Adrian Newey, który pracował w ekipie do końca 1996 roku.
W 1992 roku zaczyna się złota era Williamsa. Mansell wygrywa pięć pierwszych wyścigów sezonu, a w kolejnych siedmiu jest trzy razy drugi i odnosi następne 3 zwycięstwa, do których dołoży jeszcze jedno pod koniec sezonu. Ekipa ma zdecydowanie najszybsze auto, zaliczając w sezonie aż 6 dubletów. Przedstawiciele innych ekip wygrywają tylko 6 wyścigów. Mansell jest mistrzem, a Patrese wicemistrzem świata. Trzecie miejsce sensacyjnie zajmuje młody kierowca Benettona, Michael Schumacher. Senna jest czwarty i otwarcie wyraża swoją chęć jazdy dla Williamsa, deklarując, że nie chce za nią pobierać pensji.
Wyniki na torze były świetne, ale atmosfera w garażu nieco gorsza. Wiadomym było, że do ekipy trafi Alain Prost, z którym Mansell nie miał dobrych kontaktów. Nie mogąc znaleźć porozumienia, Frank i Nigel rozstali się, a w Williamsie doszło do całkowitej zmiany składu bowiem Patrese został zastąpiony przez Damona Hilla.
O ile sezon 1992 można nazwać dominacją, o tyle rok 1993 to już totalna dominacja. Kierowcy Williamsa odnoszą 10 zwycięstw, 11 razy stając na podium. 7 z tych zwycięstw zgarnia Prost i to do niego trafia tytuł mistrzowski. Czwarty w jego karierze i zarazem ostatni bowiem po zakończeniu sezonu Francuz kończy karierę. Z zespołu odchodzi inny ważny gracz, tytularny sponsor Canon. Zastąpi go tytoniowa firma Rothmans.
Williams na początku lat 90-tych dominował dzięki najbardziej rozwiniętemu technologicznie samochodowi, m.in. systemom aktywnego zawieszenia – stworzonemu przez Paddy`iego Lowe`a, kontroli trakcji czy ABS-owi. Wszystkie te systemy zostały zakazane w Formule 1 przez co samochód Williamsa, choć nadal szybki, był bardzo trudny w prowadzeniu. Nie było to na rękę nowemu kierowcy zespołu, 3-krotnemu mistrzowi świata, Ayrtonowi Sennie.
Nie ukończył on trzech pierwszych wyścigów, przy czym ten trzeci zakończył się dla Brazylijczyka tragicznie. Senna stracił panowanie nad bolidem i na torze Imola uderzył w mur. Doprowadziło to do jego śmierci. Od tamtego czasu na bolidzie Williamsa pojawia się „S” jako hołd dla Ayrtona. Choć Frank Williams nigdy nie był emocjonalnym facetem, a kierowców zwykł określać mianem jockey-ów, ujeżdżających 750-konne auta, to śmierć Senny mocno nim wstrząsnęła. Włoskie władze przez kolejnych 11 lat prowadziły śledztwo w sprawie wypadku Senny, w którym podejrzanym był właśnie Williams.
Sezon trwał jednak dalej, a Williams po bardzo słabym początku, nie był wysoko w klasyfikacji konstruktorów. Wszystko zaczęło się zmieniać od Grand Prix Hiszpanii, które wygrał Hill. We wszystkich pozostałych wyścigach do końca sezonu tylko dwa razy nie był pierwszy lub drugi. Jednym z tych wyścigów było Grand Prix Australii, w którym Hilla wyeliminował z rywalizacji Michael Schumacher i to on o 1 punkt wyprzedził kierowcę Williamsa w klasyfikacji kierowców. Williams sięgnął jednak po mistrzostwo wśród konstruktorów.
Sennę zastąpił David Coulthard, który pozostał na sezon 1995, odnosząc w nim swoje pierwsze zwycięstwo w sezonie. Hill wygrywał cztery razy, a bolidy Williamsa tylko dwa razy były poza podium – jeśli dojeżdżały do mety. Hill i Coulthard zajęli 2. i 3. miejsce w klasyfikacji kierowców, za Schumacherem, a Williams był drugi wśród konstruktorów.
W 1996 roku Williams wrócił na szczyt. Hill, który został mistrzem świata, wygrał 8 wyścigów, dwa razy był drugi i raz piąty. Do zespołu dołączył debiutujący w F1 syn Gillesa Villeneuva, Jacques, który na Nurburgring wygrał swój pierwszy wyścig, a potem triumfował jeszcze trzy razy, pięciokrotnie będąc w tamtym sezonie 2. i zgarniając wicemistrzostwo świata.
Po odejściu Hilla, w zespole pojawił się Heinz-Harald Frentzen, który nie pokazywał jednak wystarczającej szybkości, mimo zwycięstwa w San Marino. 7 zwycięstw odniósł natomiast Villeneuve. Losy mistrzowskiego tytułu miały rozstrzygnąć się w ostatnim wyścigu. W klasyfikacji generalnej prowadził Schumacher, który w wyścigu był goniony przez Williamsa Kanadyjczyka. Próbując bronić swojej pozycji, Schumacher powtórzył manewr z Hillem. Nie dość, że utknął w pułapce żwirowej i stracił mistrzostwo, to jeszcze sędziowie odebrali mu 2. miejsce w klasyfikacji kierowców.
Williams sięgnął w tym sezonie po swój 9. tytuł mistrzowski wśród konstruktorów, stając się najbardziej utytułowanym zespołem w dotychczasowej historii Formuły 1. Niestety, był to jednocześnie ostatni tytuł Williamsa.
W sezonie 1998 skład ekipy nie zmienił się, ale FW20 jeździło na innych silnikach – Mecachrome oraz z nowym malowaniem, promując makrę Winfield, dotychczasowego sponsora. Villeneuve tylko dwa razy stanął na trzecim miejscu, a Frentzen raz i ostatecznie ekipa zajęła 3. miejsce wśród konstruktorów.
Rok 1999 to kolejne duże zmiany – silnik Supertec, opony Bridgestone (Williams po raz pierwszy w swojej historii nie jeździł na Goodyearach) oraz Ralf Schumacher i Alex Zanardi jako kierowcy podstawowi. Zatrudnienie tego pierwszego wynikało z podpisania długoterminowej umowy z BMW. Zgodnie z umową w ekipie musiał być przynajmniej jeden niemiecki kierowca. Sponsorami ekipy zostali też Compaq oraz Hewlett – Packard. Umowy obligowały Williamsa do niebiesko – białego malowania. Ralf radził sobie nieźle, tylko raz zajmując w ukończonych wyścigach miejsce poza pierwszą piątką (przy czym zaliczył tylko jedno podium). Zanardi nigdy nie zajął wyższego miejsca niż 7. a większości wyścigów nie ukończył. Williams zajął w klasyfikacji konstruktorów 5. miejsce.
Cztery kolejne sezony to powrót Williamsa na podium. W sezonie 2000 ekipa przechodzi na silniki BMW, a Zanardiego zastępuje debiutant, Jenson Button. Schumacher jest w stanie trzykrotnie stanąć na podium. Podobnie jak w następnym sezonie, problemem Williamsa jest niezawodność. W 2001 roku, w którym Buttona zastąpił Juan Pablo Montoya, ekipa ma więcej nieukończonych niż ukończonych wyścigów. Mimo to Schumacherowi udaje się wygrać trzy razy, a Montoyi raz. Do tego dorzucają pięć innych wizyt na podium.
Lepszy jest sezon 2002. Skład ekipy się nie zmienił, Schumacher wygrał jeden wyscig i pięciokrotnie stawał na podium. Montoya na pudle stawał 7 razy. Zajęli oni odpowiednio 3. i 2. miejsce w klasyfikacji kierowców, a Williams był drugi wśród konstruktorów.
Wicemistrzostwem zakończył się również sezon 2003. Został on okraszony czterema zwycięstwami, 6 drugimi miejscami i dwoma trzecimi. Montoya zajął 3. miejsce wśród kierowców, Schumacher był 5.
W 2004 roku Williams był czwarty w generalce. Montoya był raz drugi i raz trzeci, a w ostatni wyścigu sezonu odniósł zwycięstwo. Nikt nie spodziewał się, że na kolejne przyjdzie czekać ekipie z Grove aż 8 lat.
W 2005 roku całkowicie zmienił się skład Williamsa. Montoyę i Schumachera zastąpili Mark Webber i Nick Heidfeld. Ten drugi pod koniec sezonu został zmieniony przez Antonio Pizzonię. Ekipa zajęła 5. miejsce w klasyfikacji konstruktorów, zdobywając 4 miejsca na podium. Był to ostatni rok Williamsa na silnikach BMW. Współpraca z niemieckim producentem nie układała się w ostatnich latach i sporo było obwiniania się obu stron i słabsze wyniki samochodu. BMW zaczęło współpracować z Sauberem.
W kolejnym roku Williams, napędzany silnikiem Coswortha i na oponach Bridgestone, podium się nie doczekał, a skład stanowili Webber i Nico Rosberg. Ten drugi rok później dwukrotnie meldował się na podium, a jego partnerem był Alexander Wurz, który zaliczył jedno miejsce na podium. W 2006 roku Williams zajął 8. miejsce w klasyfikacji konstruktorów, rok później był na 4. miejscu. Co ciekawe, kontrakt na starty w tym sezonie miał już podpisany Jenson Button, jednak chciał on zostać w BAR Honda i japoński producent oraz sam zawodnik zdecydowali się zapłacić Williamsowi karę 24 mln funtów za zerwanie kontraktu.
W 2008 roku w ekipie zagościł się Kazuki Nakajima. Japończyk był pierwszym z serii pay-driverów, którzy zaczęli pojawiać się w zespole. Williams zaczął świetnie od 3. miejsca Rosberga i 6. Nakajimy. Później jednak, poza 2. miejscem w Singapurze, było już gorzej i ekipa wróciła na 8. miejsce w generalce, które z tymi samymi kierowcami rok później poprawiła o jedną pozycję. W latach 2007 – 2009 Williams używał silników Toyoty, ale w sezonie wrócił do jednostek Coswortha.
W roku 2010 Williams miał dość mocny skład w postaci Rubensa Barichello i Nico Hulkenberga, ale udało się osiągnąć jedynie 6. miejsce w klasyfikacji konstruktorów. Jeszcze gorzej było rok później gdy do ekipy przyszedł Pastor Maldonado, zastępując Hulkenberga. Williams zdobył tylko 5 punktów i zajął 9. miejsce wśród konstruktorów.
Rok 2012 to kolejna zmiana silników – tym razem powrót do współpracy z Renault. Dał on tylko 8. miejsce w klasyfikacji konstruktorów, choć trzeba przypomnieć, że wśród 5 wizyt Pastora Maldonado w pierwszej 10-tce, zdarzyło się też zwycięstwo w Barcelonie.
Rok 2013 to ponownie tylko 5 punktów w generalce i 9. miejsce. W 10-tce ekipa była tylko 2 razy. Sir Frank Williams zaczął rzadziej pojawiać się na wyścigach, a ze względu na stan zdrowia, nie uczestniczył w nich prawie w ogóle w ostatnich latach. Zastępcą szefa zespołu została Claire Williams, która wcześniej pełniła rolę szefa komunikacji, szefa relacji z inwestorami czy dyrektora marketingu i komunikacji.
Niezwykle ważne okazało się podpisanie umowy na dostarczanie silników z Mercedesem. Skład również zmienił się na sezon 2014 i do doświadczonego Felipe Massy dołączył obiecujący Valtteri Bottas. Ci dwaj kierowcy przejeździli razem w Williamsie aż 3 sezony. W całej historii Williamsa nie udało się to żadnej innej parze kierowców. Williams zajął w 2014 roku 3. miejsce wśród konstruktorów, wywalczając aż 9 miejsc na podium.
W 2015 roku miejsca na podium były tylko 4, ale i tak udało się Williamsowi zająć 3. pozycję. W 2016 roku tylko Bottas stanął na podium, a wyniki kierowców dały 5. miejsce w klasyfikacji generalnej. Tę samą pozycję utrzymał w 2017 roku, a podium zdobył debiutant, Lance Stroll, który dołączył do ekipy z potężnym budżetem swojego ojca.
W 2018 roku Williams po raz pierwszy w historii zajmuje ostatnie miejsce w klasyfikacji konstruktorów. Lance Stroll i debiutant, Sergey Sirotkin, zdobywają 7 punktów.
W 2019 roku w zespole jeździli Robert Kubica i George Russell. W połowie 2020 roku rodzina Williamsa sprzedała zespół amerykańskiej spółce Dorillton Capital.
Nie tylko F1
Williams jednak to nie tylko dział wyścigowy. W 2010 uruchomiony został projekt Williams Advanced Engineering, który działa w branżach motorsportu, lotniczej czy morskiej. Dostarczał m.in. baterie do Formuły E. Innym działem jest Williams Hybrid Power, założony w 2008 roku czy Williams Heritage. Pozostałe działy stanowią dość istotny składnik dochodów całego Williamsa.
Williams działał również w innych branżach motorsportu, m.in. Formule 2 czy wyścigach BTCC w latach 1995 – 1999. Niewiele osób wie, że ekipa w 1984 roku stworzyła przy współpracy z Rowerem samochód rajdowy Grupy B. W latach 1998 – 2000 Williams współpracował również przy budowie prototypów LMP1 dla BMW.
Statystycznie
Mistrzostwa Konstruktorów: 9 (1980, 1981, 1986, 1987, 1992, 1993, 1994, 1996, 1997)
Mistrzostwa kierowców: 7 – 1980 (Alan Jones), 1982 (Keke Rosberg), 1987 (Nelson Piquet), 1992 (Nigel Mansell), 1993 (Alain Prost), 1996 (Damon Hill), 1997 (Jacques Villeneuve)
Zwycięstwa w wyścigach: 114
Pole positions: 128
Najszybsze okrążenia: 133