Przed sezonem 1974 główni sponsorzy Williamsa – Iso Rivolt i Marlboro zerwali współpracę, pozostawiając zespół z problemami finansowymi. Dwa podwozia Iso-Malboro IR zostały zachowane, i na kolejny sezon przemianowano je na Iso-Malboro FW, inicjały po Franku Williamsie. Bolid był napędzany silnikiem Ford Cosworth DFV 3.0 V8 i używał opon marki Firestone.
Zatrudniono nowego kierowcę, Włocha Arturo Merzario, reprezentujący w poprzednim sezonie zespół Scuderia Ferrari. Zastąpił Howdena Ganleya na miejscu kierowcy numer jeden w zespole. Drugi kierowca, tak jak sezon wcześniej regularnie się zmieniał, tym razem pięciokrotnie.
Na początku sezonu w wyścigu o GP Brazylii Arturo Merzario stanął na najniższym stopniu podium. Był to wyścig niezaliczany do klasyfikacji mistrzostw świata i żadne punkty nie wpłynęły na konto zespołu. W trzecim wyścigu, Grand Prix RPA Włoch zajął w kwalifikacjach fenomenalne 3 miejsce. Słabiej mu poszło w wyścigu, zajmował przez długi czas 8 pozycję, ale dzięki wyprzedzeniu Emersona Fittipaldiego na 10 okrążeń przed końcem i awarią Nikiego Laudy, zakończył rywalizację na 6 pozycji z jednym punktem.
Podczas GP Hiszpanii drugi kierowca Tom Belsø nie zakwalifikował się do wyścigu, a Mezario zajął wysoką 7 pozycję. W niedzielnym wyścigu lider Williamsa ścigał się dobrze i jechał przez pewien moment na czwartym miejscu, ale na 38 okrążeniu uderzył w bariery i wylądował poza torem wśród grupy fotografów. Na szczęście nikt nie odniósł obrażeń.
Po tym, jak trzech kolejnych kierowców nie zakwalifikowało się kolejno do trzech kolejnych wyścigów, drugim kierowcą, na stałe, został debiutant Jacques Laffite, który na początku 1974 roku był kierowcą Formuły 2. Jednak w ostatnich kilku wyścigach sezonu on też nie zdobył żadnego punktu.
Natomiast kolejne punkty udało się zdobyć Arturo Merzario, w swoim domowym wyścigu o GP Włoch. Co prawda zajął dopiero 15 w kwalifikacjach i w wyścigu nie wykazał się niczym szczególnym. Przejechał anonimowy wyścig swoim dobrym, solidnym tempem. I to wystarczyło. W tym wyścigu wielu kierowców jadących przed Mezario musiało się wycofać z wyścigu z powodu awarii i wypadków różnego typu. Dzięki temu na mecie był 4, zdobywając cenne 3 punkty dla zespołu. Warto zaznaczyć jako ostatni kierowca podczas tej rywalizacji nie został zdublowany przez zwycięzcę– Ronniego Petersona. To był najlepszy wynik zespołu od Grand Prix Wielkiej Brytanii w 1971 roku, gdzie Henri Pescarolo zajął 4 miejsce.
Niestety zespół punkty zdobywał w tylko w dwóch Grand Prix. Bolid był słaby, niekonkurencyjny i awaryjny. Kierowcy, którzy piastowali drugi fotel, nie podołali zadaniu i nie zdobyli żadnego punktu w sezonie i spisywali się bardzo słabo, na tle znacznie lepiej radzącego sobie Włocha. Punktowane 6 miejsce w RPA i 4 we Włoszech dało zespołowi w sumie cztery punkty i kolejne dziesiąte miejsce w Mistrzostwach Konstruktorów. Należy wspomnieć, że w tamtym sezonie startowało aż 20 konstruktorów, a punkty zdobyło tylko 12 z nich. Arturo Merzario zajął 18 miejsce w klasyfikacji generalnej kierowców.
Trzy podwozia Iso – Marlboro FW zostały wykorzystane w 1975 roku. Istniejące Bolidy zostały zmodyfikowane, a ich nazwy zmieniono kolejno na: Williams FW01, FW02 i FW03. Były one identyczne, różniły się tylko numerem seryjnym. Najstarszy z nich, FW01 był nadal używany tylko jako samochód zapasowy. FW02 był używany tylko w pierwszych trzech wyścigach przyszłego sezonu. FW 03 był używany przez cały sezon 1975, o którym opowiemy sobie w następnym artykule.
Adrian K.